Ze vindt het altijd spannend. Die eerste schoolweek. Nieuwe leerkrachten, andere klaslokalen, een ander ritme en een andere groep. Alleen de verandering van groep is voor een kind al wennen. Je zal bijvoorbeeld maar ineens een groep 3 leerling zijn. Eva stelt zich in op een intensieve week waarin de overprikkeling van haar zoon vooral thuis zichtbaar zal worden. Maar na de eerste dag merkt ze niet echt iets bijzonders. Opgewekt komt Job uit school. Blij met zijn plekje in de klas, blij om zijn vrienden weer te zien. Van te voren hadden ze afgesproken dat hij de eerste dag geen speelafspraak zou maken. Ook dat verloopt probleemloos. Ze lopen relaxed naar huis. Er wordt goed geslapen en de volgende dag vrolijk opgestaan. Heerlijk. De andere dagen wordt er wel afgesproken met vriendjes, begint de sportclub ook en gaan ze in het weekend ook nog gezellig op visite bij vrienden.
De tweede week
Zoonlief kan op maandagochtend zijn bed niet uit. Aankleden is al helemaal teveel gevraagd. Met een gezicht als een oorwurm zit hij aan tafel. De boterham doet hem goed. En de kleren zijn toch nog op tijd aan. Ze gaan naar school en hij draait de knop om. Maar Eva weet genoeg. Deze week wordt heel anders.
Als ze hem tussen de middag ophaalt van school ziet ze hem enthousiast de school uitrennen. Aan zijn hele gezichtsuitdrukking en manier van lopen ziet ze meteen dat hij een plan heeft. Dwingende ogen vragen haar of een klasgenoot met hen mee mag voor de boterham. Ook al past ze haar manier van reageren nog zo aan op wat haar zoon nodig heeft, het negatieve antwoord kan geen ontlading bij Job voorkomen. Boze woorden vliegen uit zijn mond, gebalde vuisten tegen haar rug. Eva drukt hem tegen zich aan en wrijft hem door zijn haren. Het enige wat hij nu nodig heeft is een rustige benadering en verbinding. Eva weet dat haar gevoelige kind helemaal geen ruzie met haar wil. Het is zijn overprikkeling die ervoor zorgt dat hij geen controle heeft over zijn boosheid. Hij geeft niet gauw op en ze laat zich bijna verleiden tot een stemverheffing. Gelukkig is ze zelf uitgerust en kan ze de controle bewaren. “Jij wilt graag dat je vriend bij ons komt eten, je bent teleurgesteld nu dat dat niet kan, hè? Je zegt daarom onaardige woorden tegen mij. ” Een boze “Ja” volgt. En ja is goed, want ja is ontladen! Dan komen de tranen. “Ik had er zo’n zin in.” Eva herhaalt zijn zin. “Je had er zo’n zin in.” En weer volgt een “Ja.” Ze voelt de vuisten van haar zoon open gaan. Job maakt zich los van haar en loopt naar zijn fiets. Pfff…. Eva zucht even. Even zelf ontladen. Ze fietsen naar huis. Deze week wordt er meer van Eva verwacht als moeder. Signalen van overprikkeling herkennen en oppakken. Ze neemt zich voor er dus maar voor te zorgen dat haar eigen emmertje halfvol blijft.
Dit is dus precies wat er kan gebeuren bij een hooggevoelig maar ook strong willed kind. Het gevoelige kind met een sterke wil. Het emmertje loopt langzaam vol. Aan kleine dingen kun je merken dat je kind overprikkelt raakt. Hoe meer je dat gaat zien, hoe beter je je kind kunt gaan helpen om op tijd te ontprikkelen. Herken jij hier iets in? Denk jij ook een hooggevoelig en strong willed kind te hebben? Een kind dat prikkels opzoekt, veel uitdaging nodig heeft maar nog te laat zelf op de rem kan trappen en daardoor overprikkeld raakt? Wil jij leren hoe je signalen beter herkent? Hoe je ervoor kan zorgen dat het emmertje van je kind niet steeds overstroomt? Wil je samen met je kind inzicht krijgen in wat er gebeurt bij je zoon of dochter op het moment dat hij of zij overprikkeld dreigt te raken? Kijk dan eens op de site van Prikkelkids, praktijk van kinder- en opvoedcoaching. Ik help je graag in de zoektocht naar wat jouw kind kind nodig heeft!
