Alle leerkrachten zullen het herkennen. Het stormt niet alleen buiten. Vaak voel je het al aankomen in je klas. De stemmen klinken harder, de afleidbaarheid is groter en de lontjes korter. Het stormt dan niet alleen buiten, maar ook in de hoofden van je leerlingen. Maar niet alleen bij de kinderen. Ik merkte dat ik de afgelopen dagen erg onrustig was. Ik irriteerde me nog meer aan rommel in huis dan normaal. Ik kon niet tegen de geluiden uit de telefoon van mijn zoon, de eindeloos herhalende tiktok muziekjes. Het gepieker van mijn dochter over de kookopdracht op school, die natuurlijk perfect moest verlopen. Ik had er geen geduld voor. Maar ook in mijn gedachten stormde het. Donkere wolken maakten me somber en moedeloos over dingen waar ik zorgen over heb. Gisteren was ik, na een lange werkdag dus moe. Even bekroop me de gedachte om mijn tennisles af te zeggen. Te moe om mezelf in mijn sportkleren te hijsen. Gelukkig heb ik een man die absoluut niet gevoelig is voor dit soort ideeën en me daarin dus ook nooit zal bemoedigen. “Hup, gaan, das lekker, even sporten.” Ik ging en hij had gelijk. We oefenden de smash. Nu ben ik helemaal niet zo explosief aangelegd en in een wedstrijd kies ik eerder voor de veilige bal terug. Maar ik ontdekte dat ik best de kracht heb om die bal eens goed weg te meppen. Heerlijk gewoon. De storm in mijn lijf sloeg ik er met iedere bal een beetje uit. Verder lachten we veel en lachen is zo’n ontzettend goed middel om je energie wat omhoog te krijgen.
Vanochtend bracht ik mijn jongste dochter op de fiets naar school. Op de terugweg werd ik verblind door de zon die nog laag tussen de huizen door piepte. Maar ik genoot vooral van de rust die ik buiten weer kon voelen. De bomen weer rustig op hun plek, vogels die weer zongen, geen razende wind om me heen.
Mijn eerste cliëntje stond om 8.30 uur gepland. Ik hield mijn jas aan. Dit gevoel gaan we even uitrekken. En we maakten samen een ochtendwandeling. Ik vroeg op twee momenten “Zullen we teruglopen?” “Nee, nog eventjes verder” zei hij, “het is echt heel fijn om buiten te zijn.” Al wandelend ontdekken we dan zoveel moois hier in de omgeving. Bomen die stevig staan en dus zelfs stormen kunnen doorstaan. Hoe sta jij stevig? En welke storm heb jij al doorstaan? Meerkoeten die hun eigen weg gaan en eenden die in koppeltjes bij elkaar blijven. Wanneer kies jij je eigen weg? Of wanneer zou je dat wel willen durven, net als die meerkoet? Een bonte specht die we eerst hoorden en daarna pas zagen. De kracht van geluid, de kracht van je stem. Eigenlijk kan ik met alles coachen. Mijn overtuiging van het gebruik van materialen houden me soms nog te vaak in de praktijk. Maar wat was deze wandeling waardevol.. Met een leeg hoofd ging mijn cliëntje ontspannen naar school. En ik zette een bak koffie. De storm is voorbij.